ايوب
باز هم اشک، اين همدم هميشگی ...
خدايا ... بهشت نمی خواهم، به عرشت سوگند که بهشت نمی خواهم. تنها اين عشق را پاک نگاه دار. مگذار که حوا شوم.
بوسه نمی خواهم، امنيت آغوشش را نمی خواهم، تنها همينگونه نگاهش دار.
دوستت دارم که عشقت چنين ويران و آبادم کرده است.
(هيچگاه ... هيچگاه چنين بيتاب نبوده ام. هيچگاه چنين سوخته در شعله ی آتش نبوده ام. عشقش روز به روز شعله ورتر می شود ... و من لحظه به لحظه ايوب تر.)