کاش اين همسايه ی وبلاگ نويس خوش قلم، که قلمش به حقيقت شرر در دلم می فکند کمی آرام تر می نوشت ... چه کنم که بر نگارشش ارادتی شگرف دارم وگرنه که حتی لحظه ای پای به حريم نوشته های جديدش نمی گذاشتم.
به نهان با او نمی گويم. تنها در همين گوشه ی دنج گله می کنم و می دانم که نمی خواند. پس آسوده می نويسم که بر بی پروايی قلمش دچارم و از بی احتياطی نيش قلمش دلگير.